چشمهایت، عشق بر من یـــــاد داد
دین و دنــیـــای مــــرا، بر بـــــاد داد
درس ِ مُــــردن را، ز عشق آموختم
وَه، عجب درسی به من استاد داد
شهـرزاد ِ شهر ِ عشقی، من غلام
اَلـسّــــلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّــلام
***
بر دلم لعنت، که عاشق گشت باز
آبـــرو دارم دلـــــــــم، با من بســـاز
سِرّ ِ خود پنهان نمــا، از این و آن
با کسی بازش مگو، این ســرّ و راز
تـــا ابـــد معبود ِ عشقــم، یک کلام
اَلسّـلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّـــــلام
***
کــوچـــهء دلـــدادگی را، یاد کن
لـحظــــه‌ای با من بیا، فریاد کن
شیشهء عمـر مرا، در هم شکن
وآنگــــه از عشقم، ز نو بنیاد کن
لطف و رحمت، بر تو باشد مُسْتَدام
اَلسّـلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّــــــلام
***
خانه را اینـــک، چراغــانی کنید
خلق ِعالم را، به مهمــانی کنید
جشن ِ دامادیست، در کاشانه‌ام
هجله‌ام با شمـــع، نورانی کنید
من «بلی» می‌گویم، اما زهرکام
اَلسّـلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّــلام
***
شد بهار و، فصل ِ تابستان رسید
بـعــد از این، پائـــیـــز می‌آیـد پدید
فصــل پائــیـــز آمدم، در این جهان
هــم در ایــن ایـــام، گـــردم ناپدید
از خــزان، بانگ ِ رحیل آید مـــدام
اَلسّـلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّــلام
***
بــــــاز آوای خـــــــزان آید بگــــوش
من به دل فریاد و، اندر لب خموش
زیر ِ پــایـــم، نالــــه‌هـــای برگـــها
می‌روم با کولــه‌بار ِ غــــم، بدوش
بــــــر زبـــانــــم لیک، آید از تو نام
اَلسّــلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّــلام
***
لحظه‌ها می‌میرد اینجا، بس جمیل
مـــن مــیــان ِ لحظه‌ها، خار و ذلیل
آه، اکنـــــون لحظه‌ای پژمرد و رفت
لحظــــه‌ای از لحظه‌هایم، بی‌دلیل
نیست بی تو، لحظه‌هـای من به کام
اَلسّـــــلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّـــــلام
***
آتشـی آمـــــد، دلم سوزاند و رفت
کودک ِ احساس را، خواباند و رفت
چـــون نبـــــودم، زنده‌تر بودم از این
زنــــــدگـــی آمد، مرا میراند و رفت
زندگانی هم، شده بر من حــــــرام
اَلسّـــــلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّــلام
***
خـــــاک می‌خواند مرا، دائم به کام
من به خاک ِ سرد، می‌گویم سلام
بــا تــــن ِ مـــــن، خاک دارد اُلفتی
بر لبم می‌لـــغــــزد آرام، این کـلام
اَشْــهَـــدم، در قبر و، در روز ِ قیــام
اَلسّـــلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّـــــلام
***
قِصـــــه‌ام با عشق ِ تو، پایان گرفت
غُصـــــــه‌های دل، مرا دامان گرفت
وقــت لالایـــی شــــد و، رامین ِ تو
در میان ِ گور ِ خود، سامان گرفت
یک سخـــن دارم، و بعد از آن تمام
اَلسّـــلام آرام ِ جــانـــم، اَلسّــلام